23 January 2015
ฟังนิทานก่อนนอนไหมจ๊ะ?''
''คุณยายคะ หนูโตเกินกว่าจะฟังเรื่องพวกนี้แล้ว''
''หนูยังไม่โตเกินไปที่จะฟังหรอกจ้ะ''
สาวน้อยคลานขึ้นเตียงแบบไม่ค่อยเต็มใจนักและรอฟัง เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ในขณะที่ด้านนอกมีลมหนาวพัดเสียงโหยหวน ท่ามกลางหิมะแสนเย็นที่ตกโปรยปราย
''เรื่องแบบไหนดีล่ะ? เรื่องเล่าของแม่มดน้ำแข็ง ดีไหม?'' คุณยายกล่าวถาม
''ไม่ ไม่เอาเรื่องของเธอ''
''งั้น เรื่องของ Braum ล่ะ?'' เธอได้คำตอบเป็นความเงียบสงัด หญิงชราจึงยิ้มพร้อมเริ่มเล่าต่อ ''โอ้ มีหลายเรื่องเลยจ้ะ คุณเทียดของหลานได้เล่าเอาไว้มากมาย อย่างเมื่อครั้งที่ Braum ปกป้องหมู่บ้านของเราจากมังกรยักษ์ หรืออย่างเมื่อนานมาแล้วที่เขาลุยธารลาวา หรืออย่าง...'' เธอหยุดชะงักครู่หนึ่ง พร้อมกับวางนิ้วแตะริมฝีปาก ''ยายเคยเล่าถึงตอนที่ว่า Braum ได้โล่มาได้ยังไงหรือยังจ้ะ?''
สาวน้อยสั่นศีรษะแทนคำตอบ ในขณะที่เตาไฟช่วยเพิ่มความอบอุ่นไล่ลมหนาว
''เอาละ เรื่องมีอยู่ว่า บนภูเขาที่อยู่ใกล้หมู่บ้านของเรา เป็นที่อยู่อาศัยของผู้ชายที่มีนามว่า Braum''
''หนูรู้แล้ว!''
''ส่วนใหญ่เขามักจะเก็บตัวเฝ้าเลี้ยงแกะและแพะ อยู่แต่ในฟาร์มของเขา แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นคนใจดีกับทุกคนที่พบเขา เขามักจะมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มอยู่เสมอ
''จนกระทั่งในวันหนึ่งที่เกิดเรื่องน่ากลัวขึ้น เมื่อโทรลล์หนุ่มน้อย อืมเขาน่าจะอายุพอๆกับหนูนะ เขาได้ทำการไต่ภูเขาขึ้นไปแล้วพบกับห้องเก็บสมบัติซ่อนอยู่ในอุโมงค์บนภูเขา ที่ประตูทางเข้านั้น มีการปิดรักษาด้วยประตูหินขนาดยักษ์ ที่ถูกประดับตกแต่งด้วยเศษน้ำแข็งบริสุทธิ์ที่ไม่มีวันละลายตรงใจกลาง เมื่อโทรลล์หนุ่มเปิดประตูเข้าไป เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตนเองเลย เขาพบกับสมบัติกองสูงที่เต็มไปด้วย ทอง อัญมณีต่างๆแวววับ และสมบัติอีกมากมายยิ่งกว่าที่เขาเคยพบเห็นมา!
''แต่เขาไม่รู้หรอกว่า ห้องสมบัติที่เขาพบนั้นเป็นเพียงกับดักที่แม่มดน้ำแข็งได้ทำการลงคำสาปเอาไว้ และเมื่อเจ้าโทรลล์หนุ่มน้อยย่างก้าวเข้าไปห้อง ประตูเวทมนตร์ก็ปิดเสียงดังสนั่น พร้อมกับขังเขาไว้ข้างในห้องนั้น! เจ้าโทรลล์หนุ่มได้ลองพยายามทำทุกอย่างที่เขาสามารถที่จะทำได้ แต่เขาก็ไม่สามารถออกมาได้
''จนกระทั่งมีคนเลี้ยงแกะเดินผ่านมา และได้ยินเสียงร้องไห้ของเขา เขาจึงได้ตามทุกคนให้รีบเดินทางไปช่วยโทรลล์หนุ่มน้อย แต่ทว่า แม้กระทั่งนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถเปิดประตูบานนั้นได้ พวกเขาพยายามมากเท่าใดก็ไม่สำเร็จ พ่อแม่ของเจ้าโทรลล์ตัวน้อยก็อยู่ที่ประตูนั่นไม่ห่างไปไหน แม่ของเขาร้องไห้โอดครวญเสียงดังจนสะท้อนไปทั่วทั้งหุบเขา ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนจะไร้ซึ่งความหวังแล้ว
''จนในที่สุด พวกเขาก็ต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมากจากสถานที่ห่างไกล''
''ต้องเป็น Braum แน่เลย ใช่ไหมคะ?''
''หนูฉลาดมากเลยจ้ะ Braum ได้ยินเสียงร้องไห้ของพวกเขา เขาจึงเดินทางลงมาจากภูเขา เหล่าชาวบ้านจึงบอกเรื่องของโทรลล์หนุ่มน้อยกับคำสาปให้ Braum ฟัง เขายิ้มตอบพร้อมกับพยักหน้า แล้วหันกลับไปยังห้องสมบัติ ยืนประจันหน้ากับเจ้าประตูจ้าวปัญหา เขาลงมือจัดการทั้งดึงทั้งพลัก ทั้งตะบันต่อยและถีบมัน แม้กระทั่งพยายามง้างฉีกบานพับของมันออกมา แต่ประตูก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย''
''แต่เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอคะ!''
''มันอาจจะทำให้งงซักเล็กน้อยจ้ะ'' คุณยายตอบรับ และเล่าต่อ ''แล้วจากนั้นเป็นเวลา 4 วัน 4 คืน Braum นั่งคิดอยู่บนก้อนหิน เพื่อหาทางแก้ไขปัญหา เพราะยังไงก็ตาม ครั้งนี้เขามีชีวิตของโทรลล์หนุ่มน้อยเป็นเดิมพัน
''หลังจากที่ดวงอาทิตย์ขึ้น ยามรุ่งอรุณของวันที่ 5 ดวงตาของเขาเบิกกว้าง พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขากล่าวขึ้นมาว่า 'ถ้าฉันไม่สามารถผ่านทางประตูไปได้ งั้นฉันก็แค่ไปผ่านทาง...''
สาวน้อยหยุดคิดตาม และดวงตาเธอเบิกกว้าง ''ทาง... ภูเขา!''
''ใช่แล้วจ้ะ ภูเขา หลังจากนั้น Braum จึงเดินหน้าขึ้นไปยังยอดเขา แล้วตะบันต่อยดิ่งลงมา ต่อยย้ำแล้วย้ำอีกลงบนหิน หมัดแล้วหมัดเล่า ทำให้ก้อนหินแตก เกิดเป็นเส้นทางลึกลงไปในภูเขา
''เหล่าชาวบ้านต่างเอาใจช่วยลุ้นกันจนลืมหายใจ หินที่อยู่รอบประตูร่วงหล่นจนมันพังทลายลง แล้วเมื่อฝุ่นจางลง พวกเขาก็เห็น Braum ยืนอยู่ท่ามกลางกองสมบัติ และโอบอุ้มเจ้าโทรลล์ตัวน้อย ที่ใบหน้าแลดูอ่อนเพลียแต่เปี่ยมไปด้วยความสุข อยู่ในอ้อมกอดของเขา''
''หนูคิดไว้แล้ว ว่าเขาต้องทำได้!''
''แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้เฉลิมฉลองกัน รอบๆนั้นก็เริ่มมีเสียงดังกึกก้อง และเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง อุโมงค์ที่ Braum ขุดนั้น ส่งผลทำให้ยอดเขาเปราะบางลง จนมันถล่มลงมา! Braum ไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว เขาคว้าเอาประตูอาคมมายกขึ้นป้องกันไว้เหนือหัว ดุจดั่งโล่ที่ช่วยปกป้องเขาพวกจากการถล่มของยอดเขา เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างสงบลง Braum ก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง ทั้งๆที่เกิดเหตุการณ์รุนแรงเป็นอย่างมาก แต่ประตูก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลย! Braum จึงตระหนักว่า มันต้องมีอะไรบางอย่างที่สุดแสนจะพิเศษอย่างแน่นอน
''แล้วหลังจากนั้น โล่เวทมนตร์ก็ไม่เคยอยู่ห่างตัว Braum เลย''
สาวน้อยนั่งตัวตรง พร้อมพยายามปกปิดความตื่นเต้นที่เธอมีอยู่ คุณยายนั่งรออยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็ยักไหล่ พร้อมกับลุกเพื่อออกจากห้อง
''คุณยายคะ'' สาวน้อยเรียกเธอเอาไว้ ''เล่าให้ฟังอีกซักเรื่องได้ไหมคะ?''
''เอาไว้เล่าต่อวันพรุ่งนี้นะจ้ะ'' คุณยายยิ้มตอบ ก่อนที่จะจูบที่หน้าผากสาวน้อย หลังจากนั้นก็เดินไปเป่าเทียนไขเพื่อดับแสงไฟ ''ตอนนี้หนูต้องเข้านอนแล้ว ยายยังมีเรื่องราวอื่นๆที่จะเล่าให้ฟังอีกเยอะเลย''
