[EXO] HunHan ✿ Minimart

รบกวนสนับสนุนคนเขียนทีนะค่ะ อ่านที่เว็ปของคนเขียนเลยก็ได้ค่ะ

>> EXO FIC <<

....การแอบชอบใครบางคน….
มันคือความสุขเล็กๆของลู่หานที่ต้องแอบอมยิ้มทุกครั้งยามมองเห็นคนที่ตนแอบชอบ
บางครั้งที่บังเอิญได้สบตากัน ก็พาลทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะและหน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆ
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น....ลู่หานก็ยังขยันหมั่นเพียรแวะไปยัง ‘มินิมาร์ท’ ที่คนๆนั้นทำงานอยู่เสมอ

“ชอบขนาดนี้ทำไมไม่เข้าไปทำความรู้จักเลยล่ะ จะได้รู้จักกันไง” ลู่หานตีแขนน้องคนสนิทที่อยู่บ้านติดกันอย่างคิมจงอินเบาๆ ไม่จริงจังนัก คาดว่าคงตีไปเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเองมากกว่า

“มาตีผมทำไมกันเนี่ย??? ผมพูดจริงๆนะถ้าพี่ไม่เข้าไปทักเค้าแล้วทำไมจะได้รู้จักกันล่ะ ต่อให้ซื้อของจนหมดมินิมาร์ทก็เถอะ..” ที่จงอินพูดมามันก็จริงอ่ะนะ แต่ลู่หานทำใจกล้าทักเค้าไม่ได้หรอก.....มันเขินและมันก็อายมากๆด้วย

“แค่จะมองหน้าเค้าตรงๆตอนเดินไปจ่ายเงินยังไม่กล้าเลยจงอิน”

“อะไรมันจะเขินขนาดนั้น ไอ่หมอนั่นมันมีอะไรดีฮะพี่? ขาวจนแทบจะเรืองแสงได้..ไม่เร้าใจหรอก ต้องผิวสีเข้มเร้าใจอย่างผมนี่” ให้ตายสิ เด็กบ้านี่น่าตีให้ตายคามือจริงๆเลยเชียว

ถึงจะไม่รู้จักกัน แต่ลู่หานก็พอมองออกว่าเค้าอายุมากกว่าอยู่หลายปีทีเดียว
อา....ไม่รู้ว่าเขาจะชอบคนอายุมากกว่าหรือเปล่า
แต่คิดไปคิดมา จะชอบหรือไม่ชอบลู่หานก็ไม่ได้มองในจุดนั้นอยู่แล้ว
ขอแค่ให้ได้เห็นหน้ากันทุกวันก็พอแล้ว

“เข้าไปซื้อชาเขียวกินจนจะเป็นเบาหวานตายแล้วพี่น่ะ ซื้อได้ทุกวี่ทุกวัน คิดไม่ออกอ่ะดิว่าจะซื้ออะไร” ส่งค้อนวงโตให้คนที่พูดแทงใจดำพอเป็นพิธีก่อนจะแกล้งงอนเดินหนีเข้าบ้านไป...เป็นเรื่องจริงซะยิ่งกว่าจริงที่ทุกๆวันลู่หานต้องแวะเข้าไปในมินิมาร์ทร้านนั้นและต้องซื้ออะไรบางอย่างติดมือกลับมาด้วย

ชาเขียว..

ไอติม..

แซนวิช..

ขนมขบเคี้ยว..

นม..

ยาสระผม..

แม้กระทั่งผ้าอนามัย.....อาห์ แต่อันนี้เค้าซื้อให้พี่สาวหรอกนะ ไม่ได้ซื้อมาใช้เอง อย่าเข้าใจผิดกันไป...

วันไหนเดินเข้าร้านแล้วไม่เจอคนที่อยากเจอก็คอตกเหงาหงอยกันไป ..ถ้าวันไหนเดินเข้าร้านแล้วมองไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินเห็นคนผิวขาวจัดปากแดงยืนคิดเงินอยู่ วันนั้นลู่หานก็จะรีบไปหยิบของที่ต้องการและหยิบเงินออกมาเตรียมจ่าย..เจาะจงให้เขาคนนั้นคิดเงินให้เท่านั้น

ไม่พอหรอก..

ลู่หานชอบเตรียมเงินให้เกินเพื่อจะได้รับเงินทอนจากเขาและบางที....มืออาจได้โดนกันบ้าง

ฟังดูจิตๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ...รู้ว่าชอบเขามากขนาดไหน ไม่อย่างนั้นจะหาเรื่องมาเจอได้ทุกวี่วันอย่างนี้หรอ?? มีบ้างที่เห็นเขาชวนคนอื่นคุยนิดๆหน่อยๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอจะทำให้ลู่หานรู้สึกแบบที่จงอินบอกว่าเป็นอาการ ‘นอยด์แดกบวกหึงแบบสลัดๆ’ ...งงกันล่ะสิ

ก็รู้อยู่แหละว่าไม่มีสิทธิ์แต่ความรู้สึกมันไม่ทรยศหัวใจหรอกนะ.. ลู่หานหึงและหวงมากมายจริงๆถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ก็ตาม ลู่หานอยากคุยกับเขาบ้าง..ซักประโยคก็ยังดี รึอย่างน้อย..ก็ขอให้ได้รู้ชื่อ..

นี่แม้กระทั่งชื่อ...ก็ไม่รู้

คงต้องแอบชอบต่อไปเรื่อยๆไม่มีจบสิ้นถ้าหากไม่มีความกล้าซักที... หากวันไหนที่ลู่หานกล้าเงยหน้ามองสบตาเขาเวลารับเงินทอน..วันนั้นพวกเค้าอาจมีโอกาสได้พูดคุยกัน

หลายครั้งที่มีโอกาสได้สบตากันแบบจังๆ ครั้งนั้นลู่หานไม่ได้หลบตา..ภายในใจตีกันให้ยุ่งไปหมดว่าจะยิ้มให้เขาดีหรือไม่ ผลจากการลังเลก็เลยกลายเป็นว่ามุมปากขยับฉีกออกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาเองก็ทำหน้างง..คงไม่เข้าใจว่าลู่หานอยากจะทำอะไรกันแน่

น่าอายที่สุดในโลกหล้า......

คิดว่าเคยได้ยินพนักงานคนอื่นตะโกนเรียกชื่อของเขาอยู่นะ แต่เสียดายที่ลู่หานได้ยินไม่ชัดเอาเสียเลย

.

.

“พี่เสี่ยวลู่คนสวยย วันนี้สุดที่รักปากแดงผิวขาวสะท้อนแสงมาทำงานด้วยล่ะ ผมเห็นเค้ายืนคุยกับพนักงานคนอื่นอยู่แถวๆหลังร้าน..ป่านนี้ก็คงมาประจำที่แล้วล่ะมั้ง”

“จริงหรอจงอิน” ทำไมฝนต้องมาตกเอาวันนี้ด้วยลู่หานก็ไม่เข้าใจ ที่จริงร่างบางไม่ได้กลัวที่จะต้องเปียกฝน..ก็แค่กลัวแบบเด็กๆว่าฝนจะทำให้ดูไม่ดีตอนเดินไปหาเขาต่างหาก รถก็เยอะ ถนนลื่นด้วยแหละ

หรือวันนี้จะงด..ไม่ไปหาซักวันนึงดี??

TT ไม่ได้หรอก ลู่หานทำใจไม่ได้อ่ะ ขอแว้บไปให้เห็นหน้าซักหน่อยดีกว่า

“เดี๋ยวมานะจงอิน แป๊บนึง” ฝนมันไม่แรงวิ่งไปก็ได้มั้ง ข้ามถนนแค่นิดเดียวก็ถึงแล้ว คงไม่มีอะไรหรอก...

ลู่หานคิดผิด.. ใครจะไปรู้ว่าความซุ่มซ่ามมันจะสำแดงฤทธิ์ออกมาในเวลาแบบนี้กันล่ะ...ด้วยความที่รีบมากลู่หานจึงสะดุดขาตัวเองแล้วล้มลงมันกลางถนนนั่นแหละ -0-!!!!

“ซี้ดด เจ็บชะมัดเลย” อันที่จริงมันทั้งเจ็บทั้งอายผสมๆกัน ยังดีที่ว่าไม่มีรถคันไหนพุ่งเข้ามาชนซ้ำหรือเข้ามาเหยียบลู่หานให้จมมิดดิน..นับว่ายังโชคดีอยู่บ้างล่ะนะ ร่างบางพยุงตัวเองขึ้นแล้วเดินเข้าไปในมินิมาร์ท..

วันนี้คงได้ซื้ออุปกรณ์ทำแผลแน่ๆ

“ใครเป็นอะไรครับ?”

“-//////////////////-“

“เอ่อ..ใครเป็นแผลหรอครับ?” ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะถูกทักก่อนแบบนี้ ปากที่กำลังจะอ้าตอบมันกลับอ้าไม่ขึ้นทำได้แค่ยืนเม้มปากหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก..รู้สึกเหมือนตัวเองแทบจะบินได้ยังไงยังงั้น

“ผมเองครับ ผมหกล้ม” ในเมื่ออีกฝ่ายเปิดทางคุยต่อขนาดนี้มีหรือที่ลู่หานจะไม่รีบตะครุบไว้

“อ่า...” ร่างบางมองคนที่ตนแอบชอบด้วยสายตางุนงง ไม่รู้ว่าเขาสอดส่ายสายตามองหาใคร......ปรากฎว่ามองหาคนมาประจำเคาน์เตอร์คิดเงินแทนนั่นเอง

“ไปทางหลังร้านดีกว่าครับ จะได้ล้างแผลแล้วค่อยทำแผล” นาทีนั้นในหัวสมองของลู่หานมันว่างเปล่าขาวโพลนไปหมด ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้...วันที่ได้คุยกัน...นั่นยังไม่รวมปลายนิ้วเรียวที่แตะเบาๆตรงข้อศอกของลู่หานด้วยนะ

แตะเนื้อต้องตัวแบบนี้ยิ่งไม่เคยคิดเข้าไปใหญ่

“ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วยล่ะครับ? ผมไม่ได้หนีไปไหนซะหน่อย”

“O/////////////////////O”

:

...ทำไมเขาพูดแบบนั้นออกมา? หรือว่าเขาจะรู้ความจริงแล้ว...

“อ่า...ที่ผมรู้เพราะมีคนบอกน่ะครับ..............” และแล้วความเงียบก็เข้ามาครอบงำคนทั้งคู่ ทั้งๆที่ปกติลู่หานเป็นคนพูดเก่งแต่พอมาอยู่ใกล้คนที่ตัวเองแอบชอบแบบนี้...ใบ้รับประทานเรียบร้อย

“จงอินใช่มั้ยที่ปากสว่างแบบนี้” ไม่รู้หรอกว่าเขารู้จักชื่อคนที่ปากสว่างหรือเปล่า แต่ลู่หานก็ถามไปแล้วและก็มั่นใจมากๆด้วยว่าต้องใช่แน่ๆ ถ้าไม่ใช่จงอินแล้วมันเป็นจะใคร TT

...ไอ้เด็กบ้า...

“ถ้า..คนที่ผิวคล้ำๆล่ะก็ใช่ครับ”

“อา...โอ๊ย!” ร่างบางไม่รู้เลยว่าเขาล้างแผลให้เมื่อไหร่ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แอลกอฮอล์มาป้วนเปี้ยนแถวๆแผลนั่นแหละ....แสบชะมัดเลย

“เจ็บหรอครับ ขอโทษนะ ผมคงทำแรงมากไปหน่อย” เพราะฉะนั้นในขั้นตอนปิดแผล..เขาจึงทำเบามือเป็นพิเศษและแน่นอนว่าตลอดการทำแผลครั้งนั้น..ลู่หานนั่งนิ่งแทบจะเป็นหิน ส่วนใบหน้าก็แดงก่ำอยู่แบบนั้นโดยที่เค้าควบคุมตัวเองไม่ได้เล

“ขอบคุณ...นะ”

“ผมชื่อโอเซฮุนครับ.. เห็นคนนั้นบอกว่าคุณชื่อลู่หาน..ผมต้องเรียกว่าพี่ใช่มั้ย” ลู่หานกะพริบตาปริบๆ..รู้ชื่อแล้ว

“ไม่ต้องก็ได้..แล้วแต่สะดวกเลย ผมไม่ถือหรอก” เซฮุนพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่พวกเค้าทั้งสองคนจะได้ยินเสียงเรียกมาจากเคาน์เตอร์รู้สึกว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นนิดหน่อย ดังนั้นเซฮุนจึงต้องรีบออกไปโดยที่ก่อนไปเค้าไม่ลืมหันมาพูดกับลู่หานว่า

“เดินกลับบ้านระวังๆนะครับ อย่าวิ่งเลย หกล้มอีกจะแย่เอานะ แล้วเจอกันครับ”

อา......ลู่หานไม่เคยมีความสุขและเขินมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลยให้ตายสิ
โอเซฮุน.. ผู้ชายคนนี้ทำให้ลู่หานทำอะไรไม่ถูกอีกแล้ว อยากจะหายตัวไปจากมินิมาร์ทโดยไม่ต้องเดินผ่านเคาน์เตอร์เสียให้รู้แล้วรู้รอด.....อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

“ไปซะนานเชียวนะพี่ จีบติดยัง? ...โอ๊ยๆๆ หยิกผมทำไมอ่ะ” จงอินยิงคำถามหน้าระรื่นก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสะดุ้งโหยงเพราะโดนลู่หานหยิกเข้าเต็มรัก

“ยังมีหน้ามาถามอีกนะ ไปทำอะไรงามหน้าไว้ บอกเค้าทำไมว่าพี่ชอบอ่ะ”

“อ๋อ...ก็ถ้ารอพี่พูดเองชาติหน้าตอนค่ำๆมั้งถึงจะได้ลงเอยกัน ตอนบอกพ่อเทพบุตรของพี่ก็ไม่ได้ดูตกใจอะไรเหมือนรู้อยู่แล้วยังงั้นแหละ จะบ่นทำไมเนี่ย แก่แล้วหรอ?? ไม่เอาแล้วเข้าบ้านดีกว่าอยู่ต่อสงสัยจะเจ็บหนัก” จงอินเข้าบ้านไปนานแล้ว ผิดกับลู่หานที่ยังคงนั่งอยู่หน้าบ้านเหมือนเดิมและคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน อยากจะเก็บภาพเหตุการณ์วันนี้ไว้จริงๆ

มันทำให้ลู่หานชอบเซฮุนมากขึ้นไปอีก
และแน่นอน...ระดับความเขินก็พุ่งพรวดมากขึ้นเหมือนกัน
ท่าทางคืนนี้คงจะนอนหลับฝันดี...

วันรุ่งขึ้น..

“เอ๋? อะไรเนี่ย?” ถุงน้ำผลไม้และขนมปังที่แขวนอยู่ตรงประตูบ้านกำลังทำให้ลู่หานงงมมากถึงมากที่สุด มาแขวนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วมันเป็นของใคร?

แต่ถุงนี่มัน...

.

.

...ถุงของมินิมาร์ทนิ................................คงไม่หรอกมั้ง ไม่ใช่หรอก

อรุณสวัสดิ์ครับลู่หาน..ซื้อน้ำผลไม้กับขนมปังมาฝาก
พอดีว่าผมออกกะตอนเกือบเช้าพอดี คิดว่ามันคงยังไม่เสีย
ทานเยอะๆครับ
...โอเซฮุน...

ใครก็ได้มาดึงลู่หานลงไปที เขินและรู้สึกหัวใจพองโตจนแทบจะลอยทะลุเพดานบ้านอยู่แล้วนะ!

“เป็นอะไรเนี่ย? นั่งมองถุงมินิมาร์ทแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่น เดี๋ยวพี่ก็เอาไปกินที่ทำงานซะเลย” พี่สาวคนสวยของลู่หานอดบ่นด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ เพราะอะไรน่ะหรอ?? เพราะหลังจากได้รับของจากเซฮุน..ลู่หานก็วิ่งตึงตังขึ้นไปทุบประตูห้องพี่สาวและอวดด้วยความดีใจ ส่วนจงอินน่ะยังไม่ได้อวดหรอก เด็กนั่นขี้เซาคงบ่ายๆโน่นแหละกว่าจะตื่นจากฝัน

“อย่าสิพี่ก็... เค้าซื้อมาฝากผมนะ”

“ย่ะ รู้หรอก ไม่ต้องย้ำก็ได้ว่าน้องชายฉันกำลังจะขายออก” ทำไมใครๆก็ชอบแกล้งล้อให้ลู่หานอายหน้าแดงใจเต้นแรงแบบนี้กันนะ? ทุกสันนี้แค่เวลาเจอหน้าเซฮุนหัวใจมันยังออกกำลังกายหนักไม่พอรึไง

“ขายอ่งขายออกอะไรกันล่ะพี่”

“แหม หัดคิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ได้นะลู่หาน คนที่รู้ว่ามีบางคนมาแอบชอบแถมยังเป็นผู้ชายแต่ไม่รังเกียจ นอกจากจะไม่รังเกียจแล้วยังซื้อมื้อเช้ามาฝากอีกเนี่ย ถ้าไม่เรียกว่าสนใจเหมือนกันก็เรียกว่าอ่อยแล้ว!” อย่างเซฮุนไม่น่าจะใช่คนขี้อ่อยนะ.. แต่ลู่หานก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ดีนี่นา

“พี่ไปทำงานดีกว่า มีความสุขกับพ่อหนุ่มโอเซฮุนนะจ๊ะน้องรัก”

ย่าห์.....เซฮุนเพิ่งจะออกกะไปตอนเกือบเช้า ตอนนี้ก็คงกำลังนอนหลับฝันหวานสบายเลยสิเนอะ มินิมาร์ทเปิด 24 ชั่วโมงมันก็เหนื่อยแบบนี้ อันที่จริงรู้สึกว่าเซฮุนจะเข้ากะดึกทุกวันศุกร์กับวันเสาร์ถ้าคราวหลังซื้ออะไรไปฝากไว้หน่อยก็คงไม่น่าเกลียดเท่าไหร่หรอกมั้ง

.

.

หลังจากที่ได้พูดคุยกันเกือบเดือน...

“สวัสดีครับ..เอ่อ..” พอถึงเวลาที่เซฮุนต้องมาทำงานลู่หานก็เดินเข้าไปในมินิมาร์ท แต่กลับไม่พบคนที่ต้องการ..ร่างบางตั้งใจจะถามหาเซฮุนนั่นแหละ และดูเหมือนพนักงานคนนี้จะรู้ใจลู่หานดีทีเดียว

“เซฮุนยังไม่มาเลยครับ มีอะไรจะฝากบอกรึเปล่า???” นี่คงรู้กันทั้งมินิมาร์ทแล้วสินะ ลู่หานอายจนแทบไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ตรงไหนแล้ว

“คือ...ผมซื้อกาแฟแล้วก็ขนมมาฝากเค้า ถ้ายังไงฝากไว้ให้เค้าหน่อยนะครับ” วันนี้ลู่หานต้องพาพี่สาวออกไปรับเพื่อนที่มาจากเมืองนอก ดังนั้นก็เลยค่อนข้างรีบนิดหน่อยไม่มีเวลาอยู่รอ..ร่างบางได้แต่ฝากของไว้ให้เซฮุนเท่านั้น ถึงจะเสียดายขนาดไหนแต่พี่สาวเค้าก็สำคัญล่ะนะ ขับรถคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตรายเกินไป สมัยนี้อะไรก็ไว้ใจแทบไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้นทางเดียวก็คือ..ลู่หานต้องไปด้วย

“ได้ครับ แล้วผมจะบอกเค้าให้”

กว่าลู่หานจะกลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้ว เพราะหลังจากรับเพ่อนที่สนามบิน..พี่สาวของลู่หานและเพื่อนก็พากันไปกินเที่ยวต่อให้หายคิดถึงโดยไม่มีการคิดจะพักผ่อนก่อนเลยแม้แต่น้อย บ้านของเพื่อนพี่สาวก็ไม่ใช่ว่าอยู่ใกล้ๆดังนั้นจึงกลับถึงบ้านช้าอย่างที่เห็น และเพราะเหนื่อยลู่หานจึงหลับสนิทแทบจะทันทีที่หัวถึงหมอน ตื่นมาอีกทีก็เกือบเที่ยงแล้ว

ร่างบางเดินงัวเงียๆลงมาหาของกินในครัว แล้วก็ทำท่าจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง...รู้สึกเหมือนยังนอนไม่ค่อยอิ่ม อยากนอนอีก..ถ้าไม่ติดว่าเสียงออดหน้าบ้านมันดังขึ้นซะก่อนล่ะก็นะ

“ใครกันเนี่ย คนยิ่งง่วงๆอยู่” ลู่หานเดินขยี้ผมตัวเองออกไปเปิดประตูแบบสะลึมมสะลือ เรียกได้ว่าสภาพแทบดูไม่ได้...ผมไม่หวี หน้าไม่ล้าง ตาปรือเต็มที่ ชุดนอนติดกระดุมก็ไม่ครบ

“ค....ครับ O__________O”
โอมายกอด...เซฮุนนั่นเองที่เป็นคนกดกริ่ง ทำเอาลู่หานตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้งขึ้นมาทันที อายก็อายที่ตัวเองแต่งตัวไม่เรียบร้อยขนาดนี้..มันต้องดูแย่มากๆแน่ๆ

“ฮ่ะๆ ผมจะมาขอบคุณกาแฟกับขนมเมื่อคืนน่ะครับ”

“อ๋อ..ไม่เป็นไรหรอก อยู่กะดึกนี่นา...เดี๋ยวจะง่วงเอาไง” ลู่หานงุบงิบพูดเสียงเบาดว้ยความอายในสภาพตอนนี้ของตัวเอง แต่เซฮุนดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรมากมายกับการที่ลู่หานแต่งตัวแบบนั้น สายตาของเซฮุนมองตรงมาที่ใบหน้าของลู่หานเพียงอย่างเดียวก่อนที่รอยยิ้มเจิดจ้าจะเผยออกมา.....

“พรุ่งนี้ไปเดทกันมั้ยครับ?”

THE END.